Column

Elke maand schrijft de burgemeester of één van de wethouders een column. Deze keer is het de beurt aan wethouder Koen Castelein

Het is aan ons! 

Vorige week stapte ik gehaast het stadhuis in. De hele ochtend had ik in Harderwijk in overleg gezeten - regionale bestuurlijke overleggen zoals die mooi worden genoemd - met collega wethouders van onze buurgemeenten en de Provincie Gelderland. We spraken die ochtend over de woondeal en de opgave rond stikstof en ons landelijk gebied. Deze overleggen liepen (zoals altijd) uit waardoor mijn volgende overleg eigenlijk precies begon toen ik door de schuifdeur de hal van het stadhuis binnenstapte. Samen met mij liep een ouder echtpaar naar binnen. “Goedemiddag meneer de wethouder” begroette zij mij. “Mag ik u wat vragen?” vervolgde de man. “Kunt u voor ons een huis bouwen?”. Ik heb mijn volgende afspraak laten wachten. 

Deze vraag wordt me te vaak gesteld. Veel te vaak als het aan mij ligt. En niet omdat ik de vraag vervelend vind, maar omdat het antwoord mij niet zint. Want we moeten eerlijk zijn. De afgelopen jaren is de politiek er niet in geslaagd om kansen om te zetten naar woningen voor ouderen. De reden hiervoor? Ik weet het niet, maar ik probeer er steeds meer mijn vinger achter te krijgen. Waar het volgens mij mee begint -en vandaar ook de vraag van het echtpaar vorige week- is het probleem erkennen. En niet enkel het probleem, maar juist ook de omvang hiervan. Dat is lastig, omdat velen het debat over woningbouw en ruimtelijke ontwikkelingen domineren, maar onze ouderen zich (helaas) niet in dit publieke debat mengen. Binnen de grote woningbouwopgave die we hebben springen de ouderen er wat mij betreft bovenuit. Hattem is een prachtige plek om te wonen, maar op dit moment kun je er vaak niet meer blijven wonen, zeker als je ouder wordt of zorg nodig hebt. Daar moeten we wat aan doen. Of misschien wat minder politiek correct: dat is volstrekt onacceptabel. 

Waar de vraag mij vaak verschillend wordt gesteld, is de wens eensluidend: het ontbreekt aan appartementen. En volgens mij is dat het tweede punt waarop kansen door onze vingers zijn geglipt: het loslaten van het beeld dat huizen een tuin, oprit, en maar twee lagen mogen hebben. Willen we onze Hanzestad een plek laten zijn waarin iedereen een passende woning kan vinden, dan moeten we het stereotype beeld van een huis loslaten. Durf groter te denken, durf anders te denken! Vandaar ook dat ik blij ben met de eerste stappen die we als gemeente hebben gezet rond flexwoningen. Het is belangrijk om in te kunnen spelen op de behoefte van onze Hattemers. Daar biedt een ‘flexibele schil’ (zoals dat mooi heet) rond onze woningmarkt een unieke kans in. 

Is het echtpaar dat ik vorige week sprak daarmee geholpen? Ik vermoed helaas nog niet. Om hen te kunnen helpen is meer nodig. Daar kan ik vanuit de gemeente een aantal stappen in zetten, maar daar is meer voor nodig. Meer ook dan dat binnen mijn mogelijkheden ligt. Daar is onze inzet als samenleving voor nodig. En daar spreek ik graag binnenkort met Hattemse senioren over. Een uitnodiging hiervoor volgt.