Column
Elke maand schrijft de burgemeester of één van de wethouders een column. Deze keer is het de beurt aan wethouder Koen Castelein.
Het “Ik Vertrek-gevoel”
De zomervakantie ligt alweer achter ons. De koffers zijn opgeborgen, de zonnebrand staat weer achterin de kast, en langzaam keren we terug naar onze vertrouwde agenda’s en routines. Veel te snel, als je het mij vraagt. Want ik weet niet hoe jullie vakantie was, maar wij hadden een echte Ik Vertrek-vakantie.
Misschien herken je het wel. Dat verlangen om alles achter te laten en ergens in Frankrijk een vervallen boerderij op te knappen. Weg van de drukte, de deadlines, de vergaderingen. Terug naar eenvoud, rust en ruimte. Als ik mezelf tijdens de vakantie voor het raam van de lokale makelaar zie staren, weet ik hoe laat het is.
De vakantie is dan zó goed, zó fijn, dat de gedachte opkomt: wat als we…? En misschien gaat dat Ik Vertrek-gevoel niet eens over ‘alles achterlaten’, zoals de voice-over van het programma altijd begint. Misschien gaat het over het verlangen naar een andere manier van leven. Meer buiten zijn. Meer tijd voor elkaar. Meer aandacht voor wat écht telt.
Voor mij was het een bijzondere zomer. Met mijn voeten in de Atlantische Oceaan werd ik gebeld over mijn plek op de landelijke verkiezingslijst. Mijn gedachten schoten meteen alle kanten op. Een eervolle plek, met grote verantwoordelijkheden. Verantwoordelijkheden die nodig zijn.
Als wethouder merk ik dagelijks dat we vastlopen en doorbraken nodig hebben. Jongeren, ouderen, gezinnen en alleenstaanden zoeken naar een huis dat niet beschikbaar of betaalbaar is. Onze agrariërs snakken naar toekomstperspectief. Klimaatverandering overvalt ons, terwijl we nog te weinig doen. Duurzaamheid moet handen en voeten krijgen om écht verschil te maken voor onze inwoners. Maar in de uitvoering van al deze taken kunnen we niet optrekken als één overheid, omdat het Rijk het gemeenten steeds lastiger maakt. En daar ligt mijn motivatie om me te kandideren voor de Tweede Kamer. Niet aan de zijlijn blijven staan, maar je hand opsteken en verantwoordelijkheid nemen. Dat geeft me energie.
Dus ja, ik voelde het Ik Vertrek-gevoel deze zomer omdat de vakantie zo fijn was. Maar ik kwam thuis met hernieuwde energie. Energie om hier verder te bouwen aan een stad die rust biedt, ruimte geeft en verbindt. Want soms hoef je niet te vertrekken om opnieuw te beginnen. Soms begint het gewoon bij jezelf – en bij de plek die je thuis noemt.