“Om dat uit volle borst te kunnen zingen. Daar moet je Hattemer voor zijn”

Opa Herman (89) en kleinzoon Herman (27) Mensink hebben één groot ding gemeen. Ze zijn er trots op om een Hattemer te zijn. “Een stad met een rijk verleden en een mooie toekomst.”

Ervaring

Beiden groeiden op in Hattem, maar in een andere tijd en met verschillende ervaringen. De wieg van opa Herman stond in 1935 aan de Dorpsweg. Als tweede zoon in het warme nest van Marinus en Berendje Mensink had hij een mooie jeugd. Het gezin woonde eerst in het Rode Dorp en verkaste later richting de Werfkamp. “De vrijheid die wij toen hadden als jongelui was fantastisch. Samen met een groep jongelui gingen we vaak het bos in om kattenkwaad uit te halen. De slagboom bij Molecaten was ons verzamelpunt. Er was vanaf de Werfkamp een klein Slingerpaadje tot aan de Eijerdijk. De grote eikenbomen staat er nog.”

In het huidige huis van de familie Mensink, onder de rook van de oude IJsselbrug, worden volop herinneringen aan vroeger opgehaald.

Schooltijd

Over de schitterende schooltijd aan de Openbare school aan de Dorpsweg waar meester van Aalderen een groot liefhebber van zingen was. “Ik ken deze versjes nog allemaal. Mijn jeugdtijd in Hattem was fantastisch. We speelden altijd buiten met een grote groep. Op een wegje waar later de Hogenkamp is aangelegd, stond een grote steen op de hoek. Vanaf daar gingen we al hoepelend richting de Hessenweg en rennend weer terug.”

Het leven in de Tweede Wereldoorlog was een spannende tijd in Hattem. De ligging van Hattem aan de IJssel had bij het uitbreken van de oorlog gevolgen voor de inwoners. De IJssel- en kanaalbruggen werden opgeblazen. Alle Hattemers moesten daarom geëvacueerd worden. De helft ging naar Wezep en de andere helft naar Heerde. Het gezin Mensink vond tijdelijk onderdak in Heerde. “In oorlogstijd waren er periodes dat er geen school was. Zo kregen we les in het voormalig gymnastieklokaal in de Franse School. Wanneer het luchtalarm afging doken we snel onder de schoolbanken.”

Herman trouwt 65 jaar geleden met Rieka Bultman. Samen kregen ze 4 kinderen, 20 kleinkinderen en 13 achterkleinkinderen.

Veranderingen

Door de jaren heen maakte hij deel uit van het rijke verenigingsleven dat Hattem biedt. Vele jaren werd er muziek gemaakt bij Ons Genoegen en gezongen bij mannenkoor DEV. “Er is veel veranderd door de jaren heen. Markante panden zijn gesloopt of in originele staat teruggebracht. Hattem is enorm uitgebreid. Voor Hattem is dit goed om de voorzieningen op peil te houden. Iedereen kende elkaar vroeger. In Hattem hadden veel mensen een scheldnaam.”

Waar zijn opa een grote vrijheid ervoer, voelde dat voor zijn kleinzoon anders terwijl hij opgroeide in het Hanzestadje aan de IJssel.

Waar de jeugd van grootvader een bloeitijd was, bleek dit voor Herman andere koek. Een zachtaardige jongen, met veel meiden als vriendinnen, die zich buitengesloten voelde, gepest werd tijdens een zoektocht naar wie hij is in deze wereld. Het feit dat in Hattem iedereen elkaar kent, werkte daarbij juist averechts. Dit alles heeft een grote impact gehad. “Al waren er ook mooie tijden tijdens het opgroeien in Hattem”, aldus Herman junior.

Terwijl Herman, net als vroeger, op het krukje bij zijn opa zit, vertelt deze hoe knap hij het vond toen Herman in de kerk vertelde wie en hoe hij is. “Wat anders zijn en pesten met je kan doen. Dat was voor die tijd een hele openbaring. Ik vind het lastig dat anderen niet kunnen verkroppen dat iemand anders is. Hoe de wereld daar mee omgaat. Dat maakt voor mij geen verschil. Ik hou van mijn kleinzoon zoals hij is.”

Regenboog

En toeval bestaat niet…terwijl Herman senior dit vertelt, verschijnt op de achtergrond een prachtige regenboog boven de IJssel. ‘Een boog in de wolken als teken van trouw. Staat boven jouw leven, zegt Ik ben bij jou’, zijn de woorden die daarbij opkomen.

Herman heeft met hard werken zijn leven weer op de rit en is werkzaam als verzorgende in het Zonnehuis. “Ik ben sterker geworden. Ik sta voor wie ik ben. Ik ben wie ik ben.”

Als tip aan jongeren die in hetzelfde schuitje zitten, zou Herman willen meegeven: “Zoek de mensen bij wie je jezelf kunt zijn. Als mensen je niet accepteren zoals je bent, zijn deze mensen je niet waard.”

“Waardeer elkaar. Heb een ander lief zoals jezelf. Zoek niet naar de verschillen maar naar de overeenkomsten”, vult opa deze wijze raad aan.

De zoektocht van Herman is ten einde. “Herman dat ben ik. Een lieve jongen, zelfstandig en zorgzaam.” Trots dat juist hij dit jaar de coming out vlag mag hijsen vanaf het bordes van het stadhuis. “Een mooi symbool dat duidelijk maakt hoe je je voelt, met als boodschap dat iedereen, ongeacht kleur of voorkeur, gelijk is en moet kunnen meedoen in de maatschappij.”