Marleen Sanderse ontmoet Anniek van 't Holt
Het is een bijzondere ontmoeting. Tafeltennisser Anniek van ’t Holt en Burgemeester Marleen Sanderse. Beiden staan symbool voor topsport. Waar Marleen Sanderse in 2008 deelnam aan de Paralympics staat Anniek aan de vooravond van haar eerste spelen. Een verhaal over kansen en dromen. Over wilskracht en doorzetten. Gaan voor een stip op de horizon. Op school, op je werk, in de sport en in je zijn. Zijn wie je bent.
Door de week is Anniek op Papendal. Het trainingscentrum van het NOC NSF, even buiten Arnhem. “Ik heb daar een eigen kamer en naast school is er alle ruimte om te trainen. Mijn doel is mijn spel en systeem te verbeteren en internationaal te spelen. Niet alleen tijdens de trainingen, maar ook tijdens workshops over mentale gezondheid en voeding. Het één kan niet zonder het ander. Tafeltennis is echt een mentale sport. Je moet leren omgaan met het verliezen. Niet blijven hangen, maar denken aan het volgende punt. Als ik niet scoor kan ik dat alleen mezelf verwijten.” Marleen knikt. “Wij zaten met vijf man in een bootje: vier roeiers en een stuurman. Ook wij hebben aandacht gehad voor het mentale aspect. Focus houden en samenwerken als team. De stuurman is degene die alles overziet. Als roeier voel je waar de andere boten zijn zonder ze te zien. Naast techniek gaat het bij alle sporten om mentale kracht en hoe je daar mee omgaat. Het lezen van de tegenstander.” Marleen is 48 lentes, Anniek 17. “Door vaker wedstrijden te spelen leer je jezelf steeds beter kennen. Ontdek je waar je zwaktes liggen en je sterke punten. Beiden zijn bepalend voor een goed evenwicht.
“Bij aangepast sporten speelt er nog iets anders. Het is niet voor 100% vanzelfsprekend. Er is minder aandacht voor sporters met een beperking terwijl ook die op hoog niveau presteren. Hetzelfde geldt voor vrouwen. Sport en beweging hoort bij ieders leven ongeacht wie of wat je bent. Mentaal is ook het accepteren van je beperking belangrijk. Hoe ga je er mee om zonder ongevraagd uitleg te moeten geven.” “Ik heb geleerd om er mee om te gaan” vervolgt Anniek. Vroeger had ik er meer last van. Mijn ouders waren fantastisch en in mijn omgeving accepteerde iedereen mij zoals ik ben. Op school had ik geen problemen met sporten. Dat is best iets van ‘geluk’. Ik realiseer me dat het niet vanzelfsprekend is en dat de wereld soms keihard oordeelt. Onterecht. Niemand is meer of minder. Op vakantie krijg ik vaak vragen over mijn beperking wat nooit went, omdat niemand graag apart behandeld wil worden. Soms kijk ik terug naar starende mensen om hen bewust te maken van hun gedrag.
Marleen: “Op scholen benadruk ik vrijheid en inclusiviteit zodat kinderen zichzelf mogen zijn; sociale media verhogen druk naar perfectie, maar zelf accepteer ik wie ik ben zonder andermans oordeel belangrijk te vinden. Inclusiviteit vraagt veerkracht van groepen zodat iedereen echt mee kan doen.
Dat je zijn mag wie je bent. Altijd en op ieder moment.” Samen spelen en sporten en bovenal leven. Een inclusieve samenleving. Een droom? Allesbehalve. Anniek, Marleen en alle andere mooie mensen in jouw en mijn omgeving zijn het levende bewijs. Het kan! Doe je mee?