Joëll: Liefde staat aan de basis van inclusiviteit
De stap die Joëll Brink zette in een overvolle kerk verdient respect. Vreemd eigenlijk in een land waar iedereen zichzelf moet kunnen zijn. Wie anders is of niet voldoet aan het algemene beeld moet verantwoording afleggen, terwijl we uiteindelijk allemaal mens zijn. Joëll koos voor de meest kwetsbare weg. Een weg die hem tegen alle verwachtingen in goeds en liefde bracht. Hoe moeilijk de eerste stap ook leek.
“Natuurlijk krijg ik te maken met negatieve reacties van mensen die het niet begrijpen”, vertelt Joëll. “Het is hoe je er zelf in staat. Gelukkig zijn de meeste reacties positief. Ik mag zijn wie ik ben en dat voelt goed.” Als transgender maakte Joëll de keus om van geslacht te veranderen. “Daarnaast ben ik biseksueel. Ik val dus op zowel mannen als vrouwen. Het heeft jarenlang mijn leven beheerst. Ik voelde me een vreemdeling in mijn eigen lichaam en kampte met een jarenlange depressie. Het waarom begreep ik niet. Toen ik een jongen ontmoette die ook transgender was kwam het heel dichtbij. Alsof ik mezelf vond. De dag dat ik het mijn ouders vertelde, in 2019, was spannend. Ik kende genoeg verhalen van mensen om mij heen waarvan de omgeving het niet begreep, of de moeite wilde nemen om het te begrijpen. Het concept man en vrouw past niet bij mij. Evenals het lichaam waar ik in geboren ben. Een nieuwe naam, in transitie gaan, het zijn allemaal stappen die mij dichter bij wie ik ben hebben gebracht. Eindelijk kan en mag ik mezelf zijn. Vol zelfvertrouwen.”
Almatine Leene luistert aandachtig. Als predikant van de Open Poort, de gemeente waar Joëll nog altijd lid van is, staat ze voor een open kerk voor iedereen. “Vanuit de bijbel gezien vind ik diversiteit een geschenk. Het is iets wat God in de schepping heeft gelegd en wat ieder mens uniek maakt. Het maakt dat we er allemaal voor elkaar kunnen zijn. Als we allemaal op elkaar hadden geleken was het er niet leuker op geworden. Diversiteit mag je vieren. Tegelijkertijd is het ook ingewikkeld, want het maakt ook dat we elkaar niet altijd begrijpen. Dat zorgt voor wrijving. De weg om wel bij ‘het vieren’ uit te komen is de weg van elkaar leren kennen. De weg van kwetsbaarheid, eerlijkheid en openheid in gesprekken. Wij zijn geneigd om de ander op afstand te houden en te oordelen. Niet voor elkaar open staan maakt oordelen eenvoudiger. Dan hoef je niet lief te hebben en kun je de ander weg- of in een hokje stoppen.”
Ook Herman is lid van dezelfde kerk. “Ik val op mannen en draag graag make-up. Daar ben ik meer dan eens keihard mee geconfronteerd. Zowel op straat als tijdens mijn werk. Het is mooi om te horen hoe Joëll zijn verhaal deelt en staat voor wie hij is. Gesprekken zijn soms lastig, maar meer dan nodig. Oordelen en veroordelen is helaas nog altijd aan de orde van de dag.”
Almatine: “Zoek elkaar op en ga het gesprek aan. Zoek de verbinding: Ik wil je begrijpen en van je leren. Het is wederzijds. Echt contact vraagt om respect voor de ander. Oprecht geïnteresseerd zijn en zonder oordeel. Niet tegen over elkaar staan, maar naast elkaar.” Joëll en Herman knikken. Liefde staat niet enkel aan de basis van het geloof maar evengoed aan de basis van een gelijkwaardige inclusieve samenleving.